manomaa

من خیلی وقته که دلم میخواد بنویسم...نه از اون نوشته ها که بیشتر شبیه یه گزارش سرسریه برای به یادآوردن حال وقتی که دیگه حال خیلی وقته گذشته...دلم از اون نوشتنا میخواد که روحمو عریان میاره تو قالب واژه ها...که خودم آینه میشم برای خودم.حالا اینکه این نیمه شب زمستونی چطور شد دلم از این دست نوشته ها خواست بر می گرده به عادت کهنه ام در خوندن مطالب وبلاگ ماه مشابه در سال‌های گذشته.دی ماه پارسال و خوندم امشب...اون وقتا که ننه زنده بود...کاش هنوز زنده بود،یاد نبودنش که می افتم یه غم عجیبی تیر میشه تو تموم وجودم...پارسال دی همون ماهی بود که دکتر گفت نمی تونم به روش طبیعی باردار شم،چقدر غصه خوردم،چقدر اون غصه ها من و بخدا نزدیکم کرد...دلم برای اون خلوص و توکلم تنگ شده...چی شده که امسال دیگه غصه ی بچه نداشتن و نمیخورم؟میترسم گاهی از این حس خودم که انگار دیگه برام فرقی نداره بچه داشته باشم یا نه...گاهی فکر می کنم تو این وانفسای دنیا،تو این بلبشوی جهان ،شاید نباید به دنیا بیاد..حتما خدا آگاهه و حتما مثل همیشه بهترین و برام میخواد...پارسال دغدغه ی کنکور و داشتم و درمان سنتی.امسال دغدغه ام خود دانشگاست و بازم درمان،البته که باید بخاطر مشکل کبد چرب و شن کلیه ورزش و به زودی به برنامه ی روزانه ام اضافه کنم manomaa...ادامه مطلب

این ساعت صبح توی ترمینال بودن رو تجربه نکرده بودم تا حالا

البته که من عاشق رفتن توی جاده ام،این موقع صبح،وقت طلوع.

دارم برای سمینار یکی از استادا میرم،که همکلاسی فرمودن:سوادش انقدر نیست که بخاطرش وقت بزارم بیام تا تهران!

اما من میرم،چون هر چی نباشه این مرد ۳۰ سال انیمیشن این کشوره

حرکت به سمت هدف برام جذابه،هر چند که خیلی تو این حرکت نوپام،و خیلی تلوتلو میخورم این روزها...

manomaa...

خب تو تمام طول مسیر انیمه ی پورکوروسو رو دیدم،و بعد وقتی که دیگه رسیده بودیم تهران،یکم موزیک گوش دادم و دیگه تو مترو و مسیر دانشگاه داشتم پادکست گوش می دادم،هنوز اپیزود مهرداد و سارا تموم نشده...اومدم سلف یه چای با نبات خوردم و نشستم که یک ربع بگذره و برم سمینار، شک دارم خیلی شلوغ بشه، هم دانشگاه نیمه تعطیله و هم هیچ کدوم از بچه های خودمونو ندیدم فعلا. عجیب نیست که من از شهرستان پا شدم اومدم و اون وقت دانشجوهای تهران نمیان؟ manomaa...ادامه مطلب